Dat was het dan...

Ik weet dat ik het bloggen een beetje heb laten liggen, maar ik wil toch dit even kwijt.

Mijn tijd in Las Vegas ging niet helemaal zoals gehoopt. Ik had in het begin erg veel last van heimwee, en ik had het echt niet naar mijn zin. Ik heb toen aan Ayusa (organisatie van de hele bende) gevraagd of ik naar een ander gezin kom. Dat duurde ongelofelijk lang. Uiteindelijk kwamen ze toch voor de dag met een gezin in een klein boerendorpje in Indiana: Monrovia. Dit dorpje is het beste wat me ooit is overkomen.

De dag na dat ik aangekomen was, stonden er al meteen twee vrienden van Cassidy (mijn gastzus) op de stoep om mij het dorp te laten zien en om iedereen te ontmoeten. Iedereen was super aardig en wilde mij maar al te graag laten zien wat er gaande was. Ik heb me nog nooit zo snel op een compleet vreemde plek zo thuis gevoeld.

Toen school begon, was ik op de een of andere manier het middelpunt van de aandacht. (Niet zo gek eigenlijk als je drie keer groter bent dan een gemiddelde Amerikaan en je met een geinig accent praat…) Iedereen stelde heel veel vragen over het land en over de mensen. Niet allemaal even intelligent; zo vroeg iemand me of we wel iPhones hadden en iemand geloofde heilig dat ik uit Afrika kwam.

Elke dag had hetzelfde rooster. Het eerste uur begon ik met Sociologie van Mr. Reeder. Dat is mijn favoriete docent ooit. Echt waar, ik heb nog nooit een betere en leukere docent gehad dan hem. Op de een of andere manier kwam hij weg met het publiekelijk afzeiken van de leerlingen in zijn les, en ook ik werd niet gespaard. Ik had hem verteld dat ik twee konijnen had, en daar had hij powerpoint presentaties over gemaakt. In deze powerpoints, werd ik vergeleken met Trump, de witste persoon ooit genoemd en voor een ‘Albino sasquatch’ uitgemaakt. Ik vond het allemaal even geweldig.

Tijdens mijn zesde uur was ik een ‘library aide’. Komt erop neer dat ik een uur lang met Spencer zat te praten en af een toe een boek uit checkte. Ik vergat alleen wel altijd om de beveiliging van die boeken af te halen, dus dan jaagde ik elke dag wel een paar keer een nietsvermoedende kleuter de stuipen op het lijf wanneer het alarm begon te laaien als hij de bibliotheek uitliep.

Ik heb ongelofelijk veel vrienden gemaakt en heel veel meegemaakt. Zo ben ik naar Florida, Chicago, Gatlinburg en natuurlijk Indianapolis geweest.

Alles ging helemaal perfect. Maar Simon is Simon niet zonder dat ik weer iets doms doe. Zo heb ik mijn teen weten te breken en tijdens een ongelukje met een kruiwagen, een auto en een steen iets geks met mijn heup gedaan.

Afgelopen dinsdag had ik een soort afscheidsfeest. Het was heel erg gezellig en het was geweldig om iedereen nog een laatste keer bij elkaar te hebben voordat ik wegga. Ik ga iedereen ongelofelijk veel missen.

Het is heel vreemd maar ik denk bijna niet meer aan mijn tijd in Vegas. Het lijkt alsof ik hier het hele jaar al ben geweest, al is niks minder waar. Het einde komt namelijk veel te dicht bij. Om eerlijk te zijn wil ik hier helemaal niet weg. Natuurlijk wil ik mijn familie en vrienden wel weer zien maar die kunnen wat mij betreft wel even wachten. Een goeie 10 man heeft al aangegeven dat als ik wil blijven ik gewoon bij hun in kan trekken, maar het ticket is geboekt en het is tijd om terug te gaan.

Ook al had ik niet zo’n goede tijd in Vegas, ik ben toch heel dankbaar voor iedereen die iets voor mij betekent heeft. Het was niemand zijn schuld, het was gewoon mijn plek niet. Wel ben ik heel erg blij dat ik dit jaar toch nog met zo’n ongelofelijke knaller af heb kunnen sluiten.

Het lijkt wel gisteren dat ik op Schiphol afscheid nam van mijn ouders en mijn broertje.

Zaterdag weer naar huis.

Simon

De eerste paar weken

Maandag 7 september

Op Schiphol ging alles vlotter dan ik in eerste instantie gedacht had. Het inchecken ging soepel en het meenemen van mijn gitaar in de handbagage was geen probleem. Ook het afscheid nemen van mijn ouders was makkelijker dan ik dacht. Toen iedereen afscheid genomen had maakten we nog even een groepsfoto, en toen was het door naar de gate.

Eenmaal in Newark aangekomen zijn we eerst naar een winkelcentrum gegaan. Dat was meteen al gigantisch. Nog een beetje rondgekeken en wat gedronken. Hierna zijn we naar het hotel gegaan.

Het hotel was heel chill. Onze (van mij en Bastiaan) kamer had een balkon aan de binnenkant van het hotel. We hebben meteen de enige twee stoelen van onze kamer daar neergezet zodat we een mooie plek hadden om uit te rusten, en van de wifi gebruik te maken.

De New York oriëntatie was heel erg leuk. We hadden een erg leuke groep. Dingen gezien als 9/11 Memorial, het uitzicht vanaf het Rockefeller Center, Hard Rock Café en Coney Island. Ook nog de nodige gekkigheid meegemaakt op Times Square, waar bijna iedereen met een vreemd verhaal vandaan kwam wandelen. Ik vond het erg leuk om mijn jaar Amerika zo te beginnen!

De nacht van vrijdag op zaterdag heb ik niet geslapen. Ik nam ook niet echt de moeite… De vlucht van Newark naar Vegas ging erg gesmeerd. Toen ik voor de tussenstop in Chicago lande, had ik even paniek omdat ik dacht dat ik mijn doorvlucht niet zou halen. Ik had alleen geen rekening gehouden met het tijdsverschil dus dat bleek uiteindelijk allemaal geen probleem te zijn.

Uiteindelijk kwam ik na 37,5 uur achter elkaar wakker te zijn geweest aan in Las Vegas, waar ik werd opgewacht met spandoeken!

Mijn gastgezin is echt super aardig. Ze hadden een hele mand vol met spullen voor me klaargezet met handdoeken en Amerikaans eten. Ze hebben me alles laten zien in huis en ik voel me ook al helemaal thuis hier. Mijn gastvader gaat vaak naar de sportschool, en ik heb besloten elke keer met hem mee te gaan en met hem te trainen. Dat komt wel goed dus.

In de eerste twee weken ben ik vooral bezig geweest met het halen van schoolspullen, het regelen van een sportschool en andere benodigdheden. Ook heb ik mijn eerste twee honkbalwedstrijden meegemaakt! Honkbal is een stuk leuker dan ik in eerste instantie gedacht had… Ook ben ik naar een gigantische outdoor-mall geweest met de andere uitwisselaars en mijn CR.

Op de dag voordat school begon, heb ik mijn verjaardag hier gevierd! Mijn gastgezin had een gigantische taart voor me gekocht en voor me gezongen. Ook heb ik nog een kaart van mijn ouders en twee kaarten van mijn opa en oma uit Nederland gekregen!

En toen was de tijd voor school aangebroken. Ik ga dit jaar doen op Legacy High School. Het is een gigantische school met net geen 3000 leerlingen. Legacy heeft als sportteam de 'Legacy Longhorns'. Deze sportteams zijn erg belangrijk voor de school, dus daarom is het ook zo jammer dat ze zo dramatisch presteren in de competities.

Op de eerste schooldag ben ik alleen van lokaal naar lokaal gegaan om te laten weten dat je er bent, en om dan vervolgens wat uitleg te krijgen over hoe de lessen er dit jaar uit zullen zien.

Het schoolsysteem werkt redelijk anders hier. Je hebt A en B dagen. Je krijgt een rooster met achter vakken erop, en op dag A heb je vak 1, 3, 5 en 7 en op dag B heb je 2, 4, 6 en 8. Wanneer een docent afwezig is komt er een invaller, dus er zullen geen tussenuren meer zijn… Ook begint school hier doodleuk om zeven uur ’s ochtends elke dag.

Wanneer je te laat bent voor een les kom je het lokaal niet meer in. Je moet je dan bij de docent melden en je naam opschrijven om de les te kunnen volgen. Als het te vaak gebeurd hangen er serieuze consequenties aan. Ik ben zelf al een paar keer te laat gekomen, maar ik heb gelukkig altijd ‘het voordeel van de nieuweling’ gehad.

Niemand kan mijn naam trouwens normaal uitspreken, laat staan mijn achternaam.

Ik ben in de eerste twee weken al twee keer van vak gewisseld. De ene keer omdat ik ‘Advanced Guitar’ gekozen had wat klassiek gitaar bleek te zijn, en de andere keer omdat ik AP Psychology gekozen had wat college level bleek te zijn en dat was veel te moeilijk. Ik doe nu Crime & Justice en normale Psychology.

Ook heb ik voor het eerst echt heimwee gehad. Het is heel gek aangezien ik nog nooit echt langere tijd van huis weggeweest ben, dus ik wist ook niet zo goed at ik kon verwachten.

Ik heb het toch allemaal erg naar mijn zin hier. De volgende blog zal niet zo lang op zich laten wachten.

Simon

Daar gaan we dan

Vrijdag 31 juli

Een beetje laat.

Ik was rustig walvissen aan het kijken toen ik op mijn telefoon keek en zag dat Travel Active me twee keer gebeld had. Ik schrok nogal en meteen toen ik weer aan land was heb ik ze teruggebeld.

Mijn plaatsing is rond!

Ik kom op een plek die ik zelf nooit had kunnen bedenken, Las Vegas. Ik word door veel mensen gewaarschuwd voor gokverslaving, maar ik denk dat dat allemaal wel mee gaat vallen.

Ik kom bij een gezin van vier mensen. Gina, Nathan, Noah en Nevin Martell. Ik krijg ook nog een gastbroertje uit Chili, maar daarvan weet ik de naam nog niet. Ik heb met de Martell’s al geskyped, en ze zijn heel erg aardig. Zij hebben net zoveel zin in het aankomende jaar als ik!

Ik ga naar Legacy High School, waar ik gitaarspelen als schoolvak kan kiezen! Als je de keuze aan schoolvakken vergelijkt met Nederland, komt Nederland er niet heel goed uit. Je kan alle kanten op op school. Dingen als fotografie en 3D-design zijn allemaal te kiezen.

Qua vertrek is het net iets anders dan ik gedacht had, want ik ga een week eerder weg dan ik weg dacht te gaan. Sommige vrienden kan ik nu niet meer zien of maar heel kort, want ik ga op (over precies twee weken) 12 augustus naar New York. Ik vlieg dan 15 augustus door naar Las Vegas. Dit betekent wel dat ik mijn verjaardag net niet meer thuis kan vieren, maar dat is niet zo heel erg.

Ik heb echt superveel zin het aankomende jaar en ik weet zeker dat het erg leuk gaat worden. Ik ben nog steeds blij met mijn keuze om een jaar weg te gaan!

Mooi jaartje.

Simon

Hèhè, eindel....ooh laat maar

Dinsdag 30 juni

En dan zit je rustig op de WC en gaat je telefoon af. Verbaasd haal je hem uit je zak. Travel Active belt! Met een spontaan verschenen gespannen gevoel neem je op en weet je ‘jahoor’ te zeggen op de vraag of ze gelegen bellen.

‘We hebben wellicht een plaatsing voor je gevonden, dus we willen even weten of een double placement (samen met een andere uitwisselingsstudent in één gastgezin) goed voor je zou zijn’. Hier heb ik natuurlijk ja op gezegd, want dat lijkt me alleen maar leuk.

Iedereen zou op moment dat Travel Active eindelijk belt denken: ‘nu komt het! Ik ga eindelijk te weten komen waar ik heen ga!’, ik dacht dat dus ook, maar schijn bedriegt.

Travel Active weet al wel waar ik heen ga, maar dat mogen ze nog niet zeggen. Wel hebben ze gezegd dat het warm is waar ik terecht zal komen, dus dat klinkt alvast prima. Ook weet ik dat ik op 19 augustus zal vertrekken, dus dat komt weer goed uit met mijn visumafspraak.

Ik wacht met spanning op de precieze locatie, en hoop deze dan ook snel door te krijgen. Ergens deze dagen krijg ik het eindelijk te weten!

Simon

Twee weken nog

Zondag 21 juni

Toen ik vandaag aan mijn moeder vroeg wat ik op mijn blog zou schrijven, zei ze: ‘vertel anders iets over dat je het spannend vindt om naar Amerika te gaan’. Ik ga het niet eens proberen. Ik vind het gewoon niet spannend. Ik vind het vooral echt heel gaaf en ik heb er heel erg veel zin in, maar spannend zit er niet in. De meeste andere leerlingen die ook naar Amerika gaan zullen al wel wat zenuwen voelen, maar dat heb ik niet echt. Ik heb eigenlijk nooit echt stress. Best prima.

Nu een visum. Dat blijkt allemaal wat moeilijker dan gedacht, want het computersysteem van het consulaat ligt plat. Het is voor hun daardoor niet mogelijk om afspraken te maken. Mijn vader heeft Travel Active er al over ingelicht en we proberen gewoon steeds opnieuw een afspraak te maken. Een visum is wel essentieel om naar Amerika te gaan, dus dat moet wel even goed komen.

Wel heb ik mijn pasfoto’s kunnen regelen, dus dat scheelt weer.

Ik heb van verschillende mensen deze week al te horen gekregen dat ik moet letten op wat ik allemaal ga eten daar. Dat ga ik ook zeker doen. Ik heb al wel zo’n idee van hoe het eetgedrag van Amerikanen is, maar dat kan natuurlijk altijd anders uitpakken. Het beeld dat ik al heb van hun eetgewoontes is best accuraat volgens mij. Na verhalen te hebben gehoord van een jongen die het hele jaar alleen maar diepvriespizza gegeten heeft weet ik wel zo ongeveer wat me te wachten staat.

Ook heeft mijn moeder aangekondigd dat ik moet leren hoe ik mijn t-shirts op moet vouwen. Lijkt me op zich wel handig.

Ik ben al een tijdje hard aan het leren voor mijn SE-week. Dit is de laatste leerweek voordat de toetsen daadwerkelijk beginnen en ik heb er een goed gevoel over. Het lijkt allemaal erg veel, maar het is goed te doen. Ik moet ook nog een geschiedenis werkstuk afmaken, maar dat komt allemaal wel goed.

De SE-week komt wel goed. Amerika ook wel.

Simon

En het begint.

Ik ben dus nog nooit in Amerika geweest. En nu besluit ik er voor een jaar te gaan wonen. Best een gekke gedachte eigenlijk, een jaar weg. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik zelf helemaal besef wat er op me staat te wachten, maar ik heb er toch erg veel zin in.

De laatste paar weken waren anders. Veel geregel, gestress en gepraat (vooral door mijn ouders). Ook heb ik al wel duizend keer aan mensen uit moeten leggen waarom ik nou precies naar Amerika ga.

Veel mensen begrijpen niet waarom ik het ga doen. Wanneer ik vraag wat zij zouden doen als ze een kans als deze zouden krijgen zeggen velen dat ze het zeker zouden doen, maar sommigen kunnen zich niet voorstellen dat ze zoiets ooit zouden gaan doen.

Als ik er zo over nadenk heb ik niet echt een hele goede reden om te gaan, behalve dan dat het natuurlijk ontzettend gaaf is en het een kans is die ik niet nog een keer zal krijgen.Ook zijn er redenen als ‘de wereld verkennen’ en ‘zelfstandiger worden’. Dit is natuurlijk wel zo maar dat vind ik allemaal maar mooi meegenomen. Het zijn niet de hoofdredenen om te gaan, al heb ik niet echt een hoofdreden.

Ik weet nog niet waar ik zal gaan wonen, en dat is wel jammer. Amerika is erg groot dus ook erg verschillend per streek. De kans dat ik terecht kom waar ik stiekem een beetje hoop waar ik terecht kom (CA) is erg klein, maar daar trek ik me niks van aan. Ik sta voor alles open en er gaat me een geweldig avontuur tegemoet.

Gisteren ben ik naar de bijeenkomst geweest van alle mensen die ook naar Amerika gaan en door hetzelfde gaan als waar ik nu doorheen ga. Er waren veel meer mensen dan ik in eerste instantie gedacht had. Eerst kregen we een vrij uitgebreide presentatie over dingen die we grotendeels al wisten, maar dat was niet zo erg. Daarna kregen we een (voor mij) veel te strak t-shirt en een informatiepakket. Vervolgens maakten we een groepsfoto. Hier wist ik mijn arm nog op professionele wijze in een rozenstruik te wringen, waar ik niet al te trots op ben.

Na dit alles was en een zaal vol met oud-deelnemers van het programma, die hun ervaringen kwamen delen. Het leuke was dat ze uit heel Amerika kwamen, dus dat je een goed beeld kreeg van de grote verschillen binnen Amerika. Iedereen had een geweldig jaar gehad, en ik ga ervan uit dat dit voor mij ook zo zal zijn.

Ik heb erg veel zin in het komende jaar. Nu eerst overgaan.

Simon